I.

Był piękny poranek. 
Hana - piękna, młoda i szalona kobieta. Bardzo spontaniczna, pewna siebie i utalentowana. Jak co rano, wyszła na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza. Na werandzie panował niesamowity spokój. Do uszu napływał tylko cudowny świergot ptaków. Wracając z powrotem do domku, skierowała się prosto do wielkiej kuchni, w której kochała spędzać czas. 
Włączyła radio i zaczęła robić śniadanie. Mieszkała samotnie w wielkim domku na obrzeżach miasta, z dużą werandą. Dom był jej marzeniem. A spełniła je przy niewielkiej pomocy rodziców. Zmarli rok temu. Wtedy została całkiem sama. 
Po śniadaniu wzięła szybki prysznic i ubrała swoją ulubioną, obcisłą, czerwoną sukienkę oraz czarne szpilki. Pracowała w korporacji, po godzinach spotykała się ze znajomymi. Do pracy codziennie podwoził ją najlepszy przyjaciel, Mike. Znali się z Haną od 15 lat i traktowali jak rodzeństwo. O siódmej trzydzieści już na nią czekał. Gotowa dziewczyna wyszła punktualnie i wsiadła do auta. 
— Cześć Mike, jak się masz?
— Witam ślicznotkę. Świetnie, a ty jak tam? 
— A w porządku. Pięknie dziś. Widzimy się w południe? 
— Oczywiście, jak zawsze! Może zjemy dziś razem lunch? Wpadnę o trzynastej. Pasuje? 
— Świetny pomysł. Gdzie się wybierzemy? 
— Zobaczysz. 
— Już nie mogę się doczekać! 
Jak zawsze przyjaciołom rozmowa się kleiła i zanim się obejrzeli, Hana musiała już wysiadać. Pożegnała go buziakiem w policzek i pośpieszyła do pracy. Czas leciał dość wolno, jak to w korporacji. Mike z kolei był dziennikarzem. Miał swoją rubrykę w miejskiej gazecie. To bardzo ambitny i jednocześnie zalatany człowiek. 
Gdy wybiła godzina trzynasta, przyjaciel czekał na nią pod wieżowcem, w którym pracowała. Kobieta spóźniła się pięć minut. Mężczyzna ucieszył się na jej widok. Wsiadła do auta i pojechali. Dotarli na miejsce 20 minut później. 
— To tutaj, poczekaj chwilę — powiedział i wybiegł otworzyć jej drzwi. 
— O dziękuję ci bardzo, to miło z twojej strony. 
Szedł przed nią otwierając każde kolejne drzwi. Zdjął żakiet i podsunął przyjaciółce krzesełko. Zachowywał się, jak prawdziwy dżentelmen. Szczerze mówiąc, robił to bardzo rzadko. 
— Jadłaś kiedyś sushi? 
— Nigdy. Skąd wiedziałeś, że chciałabym spróbować? 
— Pewnie nie pamiętasz, ale kiedyś o tym wspomniałaś. Kiedy dowiedziałem się, że otworzyli tę restaurację, od razu o tobie pomyślałem! 
— Naprawdę bardzo mi miło! Dziękuję. 
— Przyjemność po mojej stronie! — powiedział zadowolony Mike. — Pozwolisz, że ci coś wybiorę? 
— Jasne zdaję się na ciebie! 
Mike złożył zamówienie. Czekali na danie, rozmawiając. Gdy przyniesiono obiad, zjedli z apetytem. — Dziękuję, że mnie tu przywiozłeś! — powiedziała zadowolona Hana. 
— Nie ma za co. Możemy częściej tu wpadać, jeśli tylko będziesz chciała — powiedział. 
Widząc radość kobiety, sam się rozpogodził. Często myślał o jej uśmiechu. Był niesamowity. 
— Chętnie będę tu z tobą wpadać! 
Wsiadając do auta Mike zamknął jej drzwi i ruszyli z powrotem do rzeczywistości. Wysiadając, dziewczyna umówiła się z nim na szesnastą trzydzieści, aby odwiózł ją do domu.
Przyjechał o szesnastej trzydzieści. Kobieta natomiast wyszła o siedemnastej dwadzieścia. Długo musiał czekać i Hanie było strasznie przykro.  
— Mike, przepraszam, przedłużyło się. Szef kazał mi zrobić jeszcze parę rzeczy koniecznie na dzisiaj…  
— Spokojnie, nie masz za co przepraszać, przynajmniej znalazłem nowy temat na następny artykuł! 
— Naprawdę, strasznie mi przykro!  
— Koniec tego gadania. Już jesteś, to jedziemy.  
— No dobrze, ale za to dasz się namówić na kolację?  
— Zgadzam się, nie musisz mnie wcale namawiać.
— To świetnie, tylko najpierw musimy pojechać na małe zakupy, bo mam pustą lodówkę!  
— No to jedziemy. 
Pojechali na zakupy i wrócili spokojnie do domku Hany.  
— Ty się rozgość, a ja pobiegnę się przebrać — pobiegła na górę i włożyła swoje ulubione dresy.  — To zaczynamy coś pichcić?  
— Jasne, tylko mów, co mam robić. 
Kobieta zleciła mu parę zadań. Wspólnie śpiewali ulubione piosenki, które leciały w radiu. Nawet  trochę potańczyli. Pół godziny przed podaniem do stołu, Hana pobiegła wziąć szybki prysznic i zmieniła dresy na zwiewną sukienkę. Zeszła na dół i przygotowała na werandzie stół. Położyła talerze i sztućce.  
— Napijesz się może wina? Tak się składa, że jakieś mam w lodówce.  
— Chętnie. 
Postawiła lampki do czerwonego wina, wyjęła zimne wino z lodówki, które postawiła obok. Po trzydziestu minutach, usiedli do stołu.  
— Mówiłem ci już, że świetnie gotujesz? – spytał Mike.  
— Setki razy – powiedziała uśmiechnięta Hana.  
— To pewnie powiem jeszcze nie raz.  
— A ja za każdym będę ci słodko dziękować. 
Po kolacji ona zmywała naczynia, a on je wycierał i układał na miejsce. Patrząc na nich z boku widać było niesamowicie zgranych i dobrze dogadujących się ludzi. Szybko im poszło.  
— Ja już pójdę bo nawet nie zauważyłem, jak ten czas szybko minął — rzekł Mike.  
— Rzeczywiście, ja też nie zwróciłam na to uwagi - przytaknęła Hana.  
— Dziękuję za pyszną kolację. Widzimy się rano?  
— Oczywiście.
— To do zobaczenia piękna!  
— Pa braciszku! — powiedziała i pocałowała go w policzek. 
Spojrzeniem odprowadziła mężczyznę do samochodu. Pomachała mu na do widzenia. Zmęczona poszła do łóżka i zasnęła zaraz po przyłożeniu głowy do poduszki.